Can yavaş yavaş çıkıyor orada,
biliyorum
haberi tez geliyor her göçerden.
Can, tahta bir kaşıkla oyuluyor
kerpiç bedeninden,
duyuyorum.
Her ayaz söker alırmış biraz biraz
bağrından kalanı,
öyle diyorlar.
Damı göçmüş, ocağında karlar birikmiş
için için ağlıyormuş sofada sessizlik
terkin izleri tereğine yağ gibi işlemiş
eksildikçe tamamlıyor yazgısını,
anlıyorum.
Fer usulca sönüyor pencerede
sılayı anlatıyor her duvar dibi.
“Dönüş ne zaman” diye soruyor.
Can yavaş yavaş çıkıyor orada,
biliyorum.
Ayakta ölen ağaçlar gibi.
Nurdan KOÇAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder